00-Prolog

- Martina...kochanie obudź się...
- Tato daj mi jeszcze trochę pospać...
- Ale kochanie samolot czeka. Musimy jechać na lotnisko.

- No dobrze. - Mała dziewczynka wstała i przytuliła swojego tatę. - gdzie mama? Nie wróciła na noc.
- Tak kochanie nie wróciła. Wiesz mama z dziadkiem zamieszkają teraz z aniołkami ale to nic takiego.
- Z aniołkami? Dlaczego nie z nami? Już nas nie chcę? - Spytała ze smutkiem w oczach.
- Nie kochanie, to nie tak...mama Cię bardzo kocha ale niestety musiała tam iść ale pamiętaj zawsze jak będziesz w potrzebie Ona przybędzie i Ci pomoże, ponieważ masz ją w sercu.
- Ale wróci prawda?
- Nie kochanie. Mama już tam zostanie. My też kiedyś się tam znajdziemy...
- Kiedy? - Spytała zaciekawiona szatynka.
- Jak przyjdzie pora na nas...a teraz chodź bo nam samolot zaraz ucieknie.
- Dobrze tato. A te aniołki będą mamę pilnowały?
- Tak będą.
- No dobrze jak będą to będą, a teraz chodźmy tatusiu bo niedługo wyjeżdżamy.

Pamiętam to wydarzenie jakby było wczoraj. Bardzo tęsknie za mamą. To nie powinno mieć miejsca. Mama powinna żyć. Była zbyt młoda.
- Tini jak się czujesz? - Spytał tata.
- Dobrze tato. Tylko już się przyzwyczaiłam do Madrytu.
- Rozumiem ale w Buenos Aires też będzie Ci dobrze.

- Wiem tatusiu. - Przytuliłam Go.

"Ostatnie wezwanie dla pasażerów lecących do Buenos Aires. Prosimy niezwłocznie wstawić się do bramki numer czternaście"
~Czas zacząć nowe życie~
☆★☆★☆★☆★★☆★☆★☆★☆★
Oto prolog mam nadzieję, że się podoba.

Bardzo się starałam:3
Jutro albo jeszcze dziś rozdział pierwszy :)

Proszę o komentarze ;)
1 komentarz = 1 rozdział 

To do zobaczenia :)

Pozdrawiam moją idolkę Vilu Verdas :)
Pozdrawiam
Ania